სტატია აჩვენებს, რომ ერთი მხრივ, დიდი ემპირიული მონაცემებია, რომელიც აჩვენებს, რომ საქართველოს მოსახლეობა, ახალგაზრდების ჩათვლით, ამბობენ, რომ ისტორია და ტრადიციები მათთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. ამავდროულად არსებობს მონაცემები, რომელიც ადასტურებს, რომ ეს “მნიშვნელოვნება” თითქმის არ სცილდება სიტყვებს და ისტორიულ ღონისძიებებში მონაწილეობის ყველაზე მარტივ და პასიურ ფორმას, მუზეუმებში სიარულსაც კი არავინ მისდევს.
სტატია ცდილობს, ახსნას ეს შეუსაბამობა და ნიმუშად იყენებს არქიტექტურული რეაბილიტაციის პროექტს თელავის ისტორიულ ცენტრში, რომლის განხორციელებაც 2012 წლის გაზაფხულზე დაიწყო და რომელსაც არაერთგვაროვანი გამოხმაურება მოჰყვა მოსახლეობაში. მოსახლეობის ნაწილისთვის, მათ შორის ახალგაზრდებისთვის, პროექტი საფრთხეს უქმნიდა ისტორიულ ძეგლებს არასწორი არქიტექტურული მენეჯმენტის გამო. რესპონდენტებს ხშირად მიაჩნდათ, რომ რეკონსტრუქციის სამუშაოების შედეგად ქალაქის ისტორია “დაზიანდებოდა” ან დაიკარგებოდა. ამასთან, ისტორიის დავიწყება ხშირად აღიქმებოდა, როგორც სახელმწიფოს დაღმასვლის ინდიკატორი. მოჰყვა თუ არა ასეთ დამოკიდებულებას უფრო მეტი სამოქალაქო ჩართულობა?
არა, არ მოჰყოლია. ამან საშუალება მისცა ავტორებს, გამოეტანათ დასკვნა, რომ ეს იყო “ხელიდან გაშვებული შესაძლებლობა სამოქალაქო ჩართულობის სტიმულირების თვალსაზრისით. ახალგაზრდა რესპონდენტები ამბობენ, რომ პოლიტიკაში ნაკლებად არიან ჩართული და უარყოფითი დამოკიდებულება აქვთ პოლიტიკოსებისა და პოლიტიკური ღონისძიებების მიმართ მაშინაც კი, როცა უკმაყოფილოები არიან საზოგადოებაში მიმდინარე ცვლილებებით.” (გვ. 311)
პოლიტიკაში ნაკლები ჩართულობის მიზეზების საფუძვლიან კვლევას დამატებითი ძალისხმევა სჭირდება. მანამდე კი მსურველებს შეუძლიათ, წაიკითხონ ეს და სხვა სტატიები MYPLACE-ის მიერ გამოცემულ წიგნში, რომელიც ხელმისაწვდომია აქ.
